Życzliwi wiedzą i radzą

Wyobraźmy sobie taką sytuację - wracasz sobie, młoda mamo z synkiem do domu. Za wami fajne warsztaty, długa przejażdżka tramwajem, dużo wrażeń i dużo wydarzeń. Czekacie na przystanku na przesiadkę, Młody Człowiek zmęczony, coraz badziej wierci się i marudzi, w końcu zaczyna płakać. Rozpoczynasz dobrze znaną procedurę - noszenie, tulenie, mówienie, nucenie. Tyle możesz, dopóki nie dojedziecie do domu. Kątem oka łowisz niechętne spojrzenia, dziecko jest głośne, przeszkadza. Nieżyczliwymi się nie martw, ich można zignorować. Bój się życzliwych, oni nie dadzą się tak łatwo zbyć. O, już właśnie nadchodzą, już się przysuwają, posapując skwapliwie, bo oni, wyobraź sobie, wiedzą lepiej i bardzo chcą się tym podzielić. Zażywna pani w średnim wieku dziarsko manewruje, żeby znaleźć się w polu widzenia Młodego Człowieka, cmoka do niego zachęcająco, żeby w końcu, wobec braku reakcji ze strony dziecka, zwrócić się do ciebie, młoda mamo: "O, jaka beksa, jak ryczy! Pić mu się na pewno chce, niech mu pani da wody, no co pani". "E, zimno mu przecież w tym krótkim rękawku, to płacze", kontruje zdecydowanie pulchna staruszka z mocno uszminkowanymi ustami. Burczysz coś zniechecającego i wracasz do tego, co jest teraz ważne - do małej spłakanej buzi i dwóch zaciśniętych piąstek, które potrzebują zapewnienia, że rozumiesz jego zmęczenie, że zaraz będziecie w domu, że wszystko będzie ok. Tymczasem jednak życzliwi nadal mają zdanie, które zmarnowałoby się zachowane dla siebie. "E, on chyba chce dostać smoczka, tak ustami rusza. Moja wnuczka bardzo lubi sobie possać smoczka, ma pani tego smoczka? Daj mu pani" - kategorycznie stwierdza Zażywna. Uszminkowana kontruje pedagogicznie: "Ja bym nie dawała, potem ssają do przedszkola. Się trzeba, proszę pani nie dać manipulować!". Za chwilę włączą się inni, którzy powiedzą ci, że powinnaś go nakarmić, dać mu się wypłakać, przykryć, odkryć, którzy będą mieć tony pomysłów, za wyjątkiem tego jednego - żeby się od ciebie odczepić i dać ci się w spokoju zająć emocjami dziecka, które nie potrzebuje dobrych rad, za to potrzebuje uwagi.
Jeśli nerwy ci puszczą, młoda mamo, jeśli w końcu rozdrażniona warkniesz "wiem co robię, proszę dać mi się zająć synem", to nie będzie ci wybaczone. Uszminkowana z Zażywną zjednoczą siły, sapiąc i wzdychając, że chciały tylko pomóc, że nic dziwnego, że dziecko przy takiej nerwowej matce jest kompletnie roztrzęsione, doprawy, co dzisiaj za chamstwo, pani kochana, strach się odezwać do ludzi.

Aż w końcu przyjedzie tramwaj, wsiądziesz i zostawisz na przystanku tych wszystkich ludzi, którzy zawsze będą mieli coś do powiedzenia przejętej mamie płaczącego niemowlaka, ale którzy zawsze są dziwnie ślepi, głusi i niemi, kiedy na ulicy jakiś rodzic wymierza dziecku "wychowawczego" klapsa.